«Кăвайт çунать кĕрхи каçран шикленнĕн...»1

«Кăвайт çунать кĕрхи каçран шикленнĕн...»

Кăвайт çунать кĕрхи каçран шикленнĕн,

Пĕрре вăйсăрланса, тепре вăйне пухса.

Çут çăлтăрсем, ăна пулăшас тенĕн,

Çĕр çинелле пăхаç куçне чарса.

Çап-çарамас вăрман ларать пит хурлăн,

Шăнаççĕ йывăçсем те çак кĕрхи каçра.

Тен, çавăнпа кăвайт патне тем ыйтнăн

Пуçне усса, тăсаç пĕр кĕвĕллĕ юрра.

Шиклентерет чун-чĕрене çак сĕмлĕх,

Çунсам, çунсам, кавайтăм, вăйлăрах!...

Эс ялкăш чух тарса каять пек шиклĕх,

Килес хĕвеллĕ кун та асăмрах.