П. Хусанкая
Ача-пăча!.. Хĕлле çил витĕр
чупса кĕреççĕ те пӳрте
тем тупнă пек калаççĕ: «Питĕ
«сана саватăп эп, атте!»
Кайран вара — янах хуралĕ, —
тирпейлĕ, ăслă йĕкĕтсем
шухăшларах пуплеççĕ халĕ, —
шухăшларах юратнăçем.
Çапла-çке юрату юмахĕ:
хуллен кĕрет вăл йĕркене.
Ĕнер çеç пулнă пек, асрах-ха
упратăп Шупашкар каçне.
Эп унăн кантăкне сăнатăп,
лере, тăваттăмĕш хутра,
ун мĕлкине хăш чух куратăп
вăл иртнĕ чух çут ункăра.
Ах, Вагнер, эс çапла тинкернĕ
тахçан Бетховен мĕлкине,
эс музыкăра çеç çитернĕ
ăна курас ыр ĕмĕтне.
Тен, çывăх Моцарт пит инçе пек
такамшăн туйăннă çапла...
Эп çакă виçепе виçетĕп
ун чух пăлханнă кăмăла.
Тен, халь урăхларах куратăп,
ăна çапла тинкернĕскер,
тен, канашне сахал тăнлатăп,
унччен савса итленĕскер?
Эппин, ман кăмăла пĕлтерччĕр
çак лăпкă сăвă йĕркисем —
ман салама илсе çитерччĕр
поэтăн пӳлĕмне вĕсем!
1954—1960