М.Я.Сироткин профессора асăнса
Сыватăшрах сывпуллашма тӳр килчĕ.
Лутра мучи, тăп-тăпăлкка чăваш
Мана епле хаваслăн кĕтсе илчĕ —
Тытса пĕр тăчĕ, утрĕ те кăшт-кашт,
Вара ĕç-пуç çинчен ыйтса тĕпчерĕ:
Мĕн-мĕн шутланă, мĕн ĕçлемелле?
Ăс виçейми асланнăччĕ тĕнчемĕр,
Таçта çитме васкассăм килмелле!
Пире чармарĕ пульница таврашĕ,
Шутларĕç пулĕ сывалать тесе...
Ватти, хăйне кăшт самайрах туйса-ши,
Калаçрĕ пит хĕрӳллĕн тимлесе.
— Яш чухсенче, — каларĕ, хамăр шелсĕр,
Каярахпа, хай, вăхăт каçармасть,
Кунçул никамăн та килмест виçесĕр,
Яшши картмасть ăна, ватти — манмасть...
Хастарччĕ шухăш, анлăччĕ тĕнчемĕр,
Эп туй ачи пек, вăл — туйпуç хăта...
Асрах-ха сăмахху, аслă пиччемĕр:
Сывлăха мар — упратăп вăхăта!
1972, чӳк, 8.