«Итле-ха, — тет Улай
Курсан Качакана, —
сан витӳнте шур купăста нумай.
Ăçтан туртгарнă эс ăна?»
«Хэ-хэ! — тет Качака, —
(Çи-пуçĕ хăйĕн пит яка)
Пĕлетĕн-çке, сыхлатăп эп пахча.»
«Ман пурнăç та иртет сыхлавçăра,
Анчах
Пӳрт ăш-чикки, кĕрсе кур, çап-çара.»
«Кам хушнă-ха сана кĕтсе выртма?
Ав аш нумай хума кĕлетĕнче.»
«Эс мĕн, хушатăн-и вăрра кайма? —
Пăшăрхану Улай калаçнинче, —
Ах, турăçăм! Çук, çук!
Кĕместĕп çылăха...»
«Ха-ха-ха-ха!
Кулас килет санран,
Эс юлнă пурнăçран.
Куратăн-и:
Хуçа ав кӳршĕрен тем сĕтĕрет,
Сысна анкартинче чавса çӳрет,
Кушак та кĕлетре мăр-мăр тăвать,
Аш тушкине лăскать.
Вăт çавнашкал халь самана,
Сипетлĕхе ан пĕл кăна.»
Мораль ăçта?
Вăл çук.
Анчах пур шухăш пуçăмра:
Ма кулмалла-ха Улайран?